Związki takie jak glukoza, sacharoza, skrobia oraz celuloza należą do tej samej grupy, które nazywane są cukrami lub sacharydami. W ich skład wchodzą trzy pierwiastki t.j. węgiel, wodór oraz tlen. Cukry tworzą się w częściach roślin które są zielone, powstają z dwutlenku węgla oraz wody i są końcowym produktem fotosyntezy. Są głównym źródłem pożywienia organizmów zwierzęcych, które nie mają zdolności aby wykorzystywać energię słoneczną w celu syntezy związków chemicznych.
Celuloza, która zwana jest inaczej błonnikiem albo celulozą szkieletową to węglowodan budujący błony komórkowe w roślinach. Słowo cellula oznacza po łacińsku komórkę i jest związkiem, który jest najbardziej rozpowszechniony (rozpatrując wszystkie substancje organiczne). Prawie czysta celuloza znajduje się we włóknach niektórych z roślin t.j. len, bawełna. Drewno natomiast zawiera do 60 procent celulozy, reszta to domieszka ligniny (drzewniki) oraz innych składników. Celuloza to substancja która jest bezbarwna, nierozpuszczalna w wodzie oraz innych rozpuszczalnikach takich jak: eter, benzyna oraz alkohol czy dwusiarczek węgla. Rozpuszczalny jest tylko w tzw. odczynniku Schweitzera (amoniakalny roztwór wodorotlenku miedziowego) z takiego roztworu wytrąca się ją przy pomocy kwasów.
Celuloza to substancja, która jest odporna chemicznie i trudno ulega rozkładowi. Jeżeli będziemy oddziaływać na nią za pomocą kwasów mineralnych i jednocześnie ogrzewać ulegnie hydrolizie. Produktem takiej reakcji jest glikoza.
Reakcja hydrolizy celulozy wyraża się za pomocą równania:
(C6H10O5) + xH2O katalizator xC6h12O6
Cząsteczka celulozy posiada budowę nitkowatą oraz jest dużo większa od cząsteczki skrobi. Błonnik reaguje wraz z kwasem azotowym który jest stężony i tworzy estry. Azotan celulozy otrzymać można poprzez oddziaływanie na watę, bawełnę albo włókno drzewne za pomocą mieszaniny stężonych kwasów siarkowego oraz azotowego.